عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
آتش نشان مفقود پلاسکو و حال و روز دختر 4 ساله اش
یکی از روزنامه ها با میثم برادر محسـن روحانی،آتش نشان مفقود حادثه ساختمان پلاسکو مصاحبه کرده است.
این مصاحبه را می خوانید:
آخرین تماس شما و خانواده اش با او چه ساعتی بود؟
قبل از ساعت ٤ صبح. بعد از آن هر چه با او تماس گرفتیم جواب تلفنش را نداد. از خانمش و دوستانش که پرس و جو کردم گفتند به پلاسکو اعزام شده و جواب تلفنش را نمی دهد.
از دیشب که به تهران آمدید برای پیگیری موضوع به پلاسکو هم رفتید؟
من در تالش آتش نشان هستم. امروز صبح (دیروز) با دوتا از برادرهایم به پلاسکو رفتم و کارت آتش نشانی ام را نشان دادم اما من را راه ندادند. اصلا قبول نکردند وارد آنجا شوم. گفتند خودشان هر خبری بود با تلفن به ما می دهند.
همسر برادرتان چطور از ماجرا باخبر شد و الان چه حالی دارد؟
خبر آتش سوزی پلاسکو همان روز همه جا پیچید و آنها هم خبردار شدند و آمدند جلوی پلاسکو. همسر برادرم منتظر است. راستش هنوز هیچ کس نمی داند محسن به خانه می آید یا نه. برادرم یک دختر ٤ ساله دارد که اسمش مهساست. دیروز عصری خیلی بی تابی پدرش را می کرد. هی صدایش می کرد و می گفت بابام کجاست؟ بچه های این دوره و زمانه باهوش هستند و همه چیز را خیلی خوب متوجه می شوند. می دانم که فهمیده بود. نگرانی و بی تابی بقیه را می دید و برای خودش گوشه ای می نشست و گریه می کرد. اما هر چه تقدیر باشد همان می شود. دست ما نیست خدا خودش باید درست کند. باید معجزه اتفاق بیفتد تا همه چیز درست شود.
چه شد که شما دو برادر شغل آتش نشانی را انتخاب کردید؟
ما اصالتا تالشی هستیم. پدرم در تالش آتش نشان بود و ما هم شغلش را ادامه دادیم. برادرم هم با من در بخش ایمنی و بهداشت آتش نشانی تالش کار می کرد. تا اینکه ازدواج کرد و تصمیم گرفت به تهران بیاید. روزهای اول آمدنش به تهران بود به ما زنگ زد و با خوشحالی گفت در روزنامه دیده که شهرداری برای سازمان آتش نشانی نیرو می گیرد. برادرم فیزیک بدنی اش خوب بود. به خاطر همین خیلی زود استخدامش کردند.
آخرین خاطره ای که از او دارید چه بود؟
من و برادرم هر دو آتش نشان هستیم. اما معمولا حریق هایی که در شهرستان اتفاق می افتد نسبت به تهران خیلی کمتر است. خطراتی که او در ماموریت های تهران با آن مواجه می شد خیلی بیشتر از شهرستان است. از آنجا که خاطرات کاری ما همیشه با خطر همراه است سعی می کنیم خانواده های مان کمتر بدانند تا آرامش بیشتری داشته باشند. ما در جمع های خانوادگی سعی می کنیم شاد باشیم تا خانواده های مان هم با ما شاد باشند؛ سختی ها و خطرهای کارمان آنها را اذیت نکند. ما اگر در خانه های مان هم از کار صحبت کنیم دیگر روح و روانی برای زندگی برای مان نمی ماند.
نمی توانم توی خانه بنشینم و آرام بگیرم
میثم روحانی لباس سیاه پوشیده و از گوشه ایستگاه تکان نمی خورد. یکی از آشنایان قدیمی شان که آتش نشان ها را هم می شناسد به او دلداری می دهد و دستش را می گیرد و می گوید که به خانه برود. می گوید که ایستادن در ایستگاه دردی را درمان نمی کند. می گوید که آتش نشان های توی پلاسکو شماره شان را دارند و دو ساعت به دو ساعت همه خبرها را می دهد. می گوید که اگر خبری شود با هم به پلاسکو می روند. اما میثم گوشش به این حرف ها بدهکار نیست. لحظه ای چشم هایش را روی هم می گذارد و بغض می کند. بعد لبخند می زند. غوغای توی دلش به چشم هایش ریخته و همه این را می بینند. می گوید:«من خودم آتش نشان هستم و همه چیز را می دانم. درست است تسلی خاطر اینجا نیست. اما من نمی توانم توی خانه بنشینم و آرام بگیرم.»
